Зацьвітае дрэва Іудзіна,
Горы ў весьняй, цёплай журбе...
Ну куды ж уцячы мне, людзі,
Ад каханьня, ад дум, ад сябе?!
Не купляў я зямлі гаршчэчніка,
І нікога ў жыцьці не прадаў, –
Што ж ты помсьціш мне, чалавечнасьць,
Што ж ты, лёс, мне нічога ня даў?
Так, нічога ў жыцьці ня зроблена,
Так, пражыты нікчомны век,
Так, і словы і справы дробныя, –
Але ж хоча сьвятла чалавек,
Гімнаў тых, што няма і не будзе...
Рук дзіцячых і словаў яе...
Цяжка, людзі. Нясьцерпна, людзі.
Сонца здрадзіць. Шчасьце заб'е.
Хутка сорак і хутка восень...
Ўжо адна толькі прага пячэ,
Каб скаціліся цёплыя росы –
Хай на крыж мой зь людскіх вачэй.
І малю я вышэйшаю верай –
Ўздайце мне дабрынёю ці злом
Не за тое, што на паперы,
А за тое, што ў думках было.
Мы бываем невінаватыя,
Што зьвінім, як струны лазы,
Што вісяць нашы рукі клятыя,
Што маўчыць наш слабы язык.
Ўздайце мне. Хай, што будзе – будзе.
Нельга больш захлынацца ў крыві
Пад праклятым дрэвам Іудзіным
Без нянавісьці і любві.
6.ІV.1967, Ялта.
|
|
