Парасон і плашч між сабою гамоняць
І ідуць тратуарамі ўніз галавой,
А пад імі, як хмары, дрэвы зялёныя,
Ўспышкі кропляў, маланкі, дамы і бальконы...
Ўвесь амыты, – як вабяць кветак далоні! –
Плашч прыпаў да ружовага парасона,
Нібы чмель, што ўпяўся ў ружовы павой.
19.VI.1984.
|
|
