На вуліцы Дэшчовай – слата і шэрань, І вокны, – як зь неба, – гараць уначы. І я не зьведаў, нашто мая вера, Нашто жыцьцё я стаўлю на шчыт?! Нашто шукаю ў душы маёй – Слова?! Праўда – нашто? І бой мой – нашто? Нашто Касьцюшкі капец над Дэшчовай Так марна гарыць між цяпліц і платоў?! Мэта, напэўна, і ёсьць, і будзе, І Вера, і Праўда, і Слова ёсьць... Вярнулі б вы толькі мне, добрыя Людзі, Любоў да ўсяго і маю маладосьць. К нам прыходзяць... І гінуць у скрусе... Калі нават іх цёплай рукою бяру... О Божа, даруй маёй Беларусі! І Польшчы! І ўсім на сьвеце... Даруй.
16.XII.1971. Кракаў.
|
|