Сядзіць на прызьбе бледны дзед
I пазірае сьлёзна ў сьвет.
Старэчай думкай ўдаль бяжыць, –
Як жыў, жыве, як будзе жыць.
За успамінам успамін
У грудзі лезе, як той клін.
Шлях немалы прайшоў ў жыцьці,
А йшчэ ці многа перайсьці!
Ўсё разважае на свой лад,
I, што збудзіў ўспамін, ня рад.
У думкі прэцца стада мар –
I двор, і пан, прыгон і цар.
Бадзяньні тыя, што ўсьлед шлі,
Па роднай, па чужой зямлі,
I тыя новы ўладары,
Што пруць к яму ў гаспадары;
Ўсё важыць розумам дзядуль
I не здыбе дабра зьнікуль,
Адно, ад назалістых дум
Што раз, то горшы цісьне сум.
I сам ня бачыць, як расой
Сплыла сьлязіна за сьлязой,
З сухім зьмяшалася пяском
I заблішчэла аганьком...
А дзед на прызьбе ўсё сядзіць
I ў дальню даль глядзіць, глядзіць!
1918
|
|
