Загдянь, сынок, у соньнік,
Сон мела я пусты:
Прысьніўся мне сасоньнік
Такі густы-густы.
Па ім ішла я ўночы.
За мною зводы йшлі,
І зазіралі ў вочы,
I ціснулі к зямлі.
Шапталі штось над вухам,
Спляталі плот зь імгліц,
Абхутывалі пухам
Сасонічых ігліц.
Вадзілі па канавах,
Заломах, бадылях,
Па хворастах крывавых,
Распаленых вуглях.
Далей вялі адтуля
Між пнёў гнілых, кам’я,
Дзе сьпіць твая бабуля,
Дзе маці сьпіць мая.
Кіўнулі на абліплы
Сплясьнеўшым мохам крыж,
Захіхаталі сіпла
I счэзьлі недзе ўзвыш.
За імі і сасоньнік
Захіхатаў глухі.
Дык глянь, сынок, у соньнік,
Што значыць сон такі?
1918
|
|
