Пахіліўся дуб да дуба
Ды бурчыць, гамоне:
– Што-та вецер вельмі груба
Загуляў сягоньня!
Паглядзі, сусед, на пушчу,
Як трашчаць галіны, –
Там у самую ўжо гушчу
Вецер сілы кінуў!
Вунь, прымець, старуха-хвойка
Сскочыла з карэньня,
А вунь там зь бярозы бойкай
Валіцца паленьне.
Пакацілася удоўжкі
І асіна-сваці...
Фу, ты! аж мяне у дрожкі
Пачало кідаці!..
Што? Ня ўстояла і ліпа –
Рухнула, бядачка!..
Ці ж быць можа? Ўжо захліпаў
I стары твой бацька.
Ах! што гэта?.. Праз узгоркі..
Ці ж то к нам?.. Ой, ногі
I, ня скончыўшы гаворкі,
Рынуў дуб, як доўгі.
1918
|
|
