Тут кожны сядаў бы, дзе схоча, Адзін – ля камінка (Каб вечна сябе спрабаваў паўтарыць, – Нясталы і зьменны агонь), Другі – ля вакна, што спрадвеку глядзіць на здрадлівае мора. А трэці, калі б не схацеў, проста ў кут бы зашыўся з уздыхам палёгкі. І ўсе б працавалі, і ў гэтай прывольнай майстэрні ніхто б не пісаў і ніхто бы не ўбачыў аднолькавых твораў.
1980
|
|