Ты – археолягаў сучасных зброя,
Ты – на зямлі ў балоце і ў вадзе
Шукаеш гарады, глыбіні крыеш
І проста на паселішчы вядзеш.
Ты – нібы пуцяводная заранка,
Вядзі, пакуль вушэй хапае й воч...
Але замест вясёлкі і сьвітаньня
Як часта ты прыводзіш нас у ноч!
Вядзеш табой – і вось, здаецца, радасьць,
Якая прывядзе цябе паўсюль,
А рыць пачнуць – і вось іржа снарадаў,
І міны йржа, і гнюсь руды ад куль!
Жалезная уся, з мэтала,
Ты хлусіш нам, шточасна, спакваля,
Ваенным потам і сьмярдзючым палам
Ушчэнт нашпігаваная зямля.
І вые, як дурны, мінашукальнік
І ўжо, як той шукальнік, галава!...
О вый, зямля, о вый ад зброі пальнай,
Аж покуль не навучышся сьпяваць!
22.IX.1982. 19 гадзін. Піцунда.
|
|
