Ідуць народы зь лета ў лета К жыцьцю, к сьвятлу зь бяды, з жуды, А мы, як цені з таго сьвету, Ідзём, ня знаючы куды. Ні нас свабода прыгалубе, Ні доля весела зірне; Паўзём і стогнем у загубе Зь ярмом на шыі, ў вечным сьне. Не на пацеху дзеці даны Матулі, што іх сьцеражэ, – Усё адно сусед паганы У плуг жалезны запражэ. Не на прыбытак сеем нівы I паліваем потам іх, Нахлынуць трутні пражарлівы, I мы ня ўбачым жніў сваіх. Пад непрагляднай марай ночы Нам не дабачыць нашых крыўд. На сьвет падняць баімся вочы, Сабе сам кожны ўжо абрыд. Як мы жывём, чаго чакаем, – Ня знаем мы, ня знае сьвет; Ня то ўжо мром, ня то ўскрасаем, Змагчы ня ў сілах мук і бед. Зайграе шумам лес зялёны, Аб хвойку хвойка затрашчыць, I пойдзе шум той к небасклону, А неба каменем маўчыць. Маўчым і мы і, як сьляпыя, Як цьмы, снуёмся з кута ў кут, Адно віхор падчас завые Ды зьмей прамкнецца там і тут. На курганох засьвецяць росы – Крывавы росы – сьведкі мук... А ў хатах сьпяць цапы і косы – Усё чакаюць ёмкіх рук.
[1918]
|
|