Распаўзлася па абшары Сьцюжным пухам, сьцюжнай марай Папаўзуха-завіруха – Злога духа злыбядуха. Ў полі дымна, ў полі цёмна, Беспатольна і заломна, Ні пуціны, ні упыньня, Як у вечнай дамавіне. Як у моры, ў белым сьнегу, Без дняваньня, без начлегу, У бездарожжа, ў беспрыстаньне Едуць, едуць паязджане. Едуць, едуць, ані сьледу, Ні праслуху, ні прагледу, Ні прасьвету, ні надзеі, – Ўсё ў зацьмішчы, ўсё ў завеі. Папаўзуха-завіруха Шэпча, шэпча штось да вуха Аб музыцы-дудаграі, Аб пшанічным караваі. Сьнежным надзячы начлегам, Пасыпае сном і сьнегам, Лазам лезе ў сэрца, ў вочы, Зазірае патарочай. Маладога к маладусе, Свата к свацьці-пасядусе, Да закосьніцы закосьню Жах прытульна прыкаросьніў. Прытуліліся, як дзеці, Як галубкі на расьсьвеце, Як нішто ні знаць, ні ведаць, I ўсё едуць, едуць, едуць. А над імі зьбеядуха, Папаўзуха-завіруха, Сьнежнай хустаючы вехай, Захліпаецца ад сьмеху.
1918
|
|