За што, о Божа праведны, магучы, Караеш так няшчасны свой народ? Чаму на стогн маўчыць Твой гром бліскучы, На стогн, што да Цябе йдзе з году ў год? За што над намі даў перамаганьне Табою створанай бядзе і цьме, Спладзіўшы быт сірочага кананьня Сынам і іхняй матцы-старане? * Ты перунамі крышыш горы, скалы, І пушчам гібелі Твой шле пажар, А нашых крыўд скрышыць, спаліць і хвалай Зьмяніць ня можаш, сьвету Уладар! Зямлю услаў Ты ў моры-акіяны, Штогод разводзьдзем мыеш рэк сваіх, – Чаму ж ня змыеш Ты цярпеньняў раны З душы і сэрца верных слуг тваіх? * Вачамі сонейка і зор агністых Агляд Ты робіш дзень і ноч міроў, I толькі сьцежак нашых камяністых Ня бачыш Ты, ўсясільны цар цароў. Ня бачыш тых магіл, што путы родзяць, Магіл, расьсеяных, як мак, Табой, Скуль цені прадзедаў выходзяць I ўзносяць рукі ўвысь к Табе з мальбой. * Ты ў цьвет сваіх нялічаных народаў Мінуўшчыну і будучыну ўбраў, А ў нас – караючы чужой свабодай – Мінулае – і тое адабраў. Бадзяцца кінуў па бязьмерным сьвеце, Нявольнікамі кінуў нас гібець За тую веру, што бацькі і дзеці Лет сотні ў моц Тваю вучылісь мець. * Паўзводзіў царствы, даў ім панаваньне I над пасадамі ўзьнёс свой пасад, А нашу Бацькаўшчыну на’т прыстаньня Пазбавіў, выгнаў чэзнуць сярод крат. Прадаў на глум і годным, і нягодным Усё, што ёсьць сьвятым для нас і ў нас; Мы дома – як ня дома, правам родным Сваім ня сьмеема пажыць хоць раз. * I Ты глядзіш на гэта ўсё, і неба Тваё маўчыць, як падзямельля мур; Мальбы няшчасных: долі, праўды, хлеба! Ты глух паняць, паслаць маланкі бур. Паймі! пачуй! Сон наш і свой стрывожы, – Закон і суд свой праведны пашлі!.. Вярні нам Бацькаўшчыну нашу, Божа, Калі Ты цар і неба, і зямлі!
[1910, 1919]
|
|