З павяўшай славы быўшых дзён,
З магільных прадзедавых крас,
Пад стогн няволі, путаў звон
Мы зложым песьню, зложым сказ,
А так агністы, як пажар,
А громкі так, як грому ўдар.
І так, каб чуў і брат, і кат
Зь нізін-далін, з высокіх гор;
Ад меж да меж, ад хат да хат
Зайграем сьвету ў дружны хор
З жыцьцём у тон, зь віхрамі ў тон,
Пра свой папас, пра свой палон.
Хай тое ўсё, што спала ў сьне,
Паўстане яваю жывой,
I сьветам блудным здрыгане,
I панясе скрозь сьветач свой
Ад краю ў край, між сьпячых сіл,
Аж там – да бацькаўскіх магіл!
1919
|
|
