РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Янка Купала
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Груган
Кожнай вясны, як выходжу
        Свой засяваці загон,
Чорны груган вылятае
        Зьнекуль – зь няшчасных старон.
 
Крыльле, як вехі, разьняўшы,
        Страшны затачвае круг:
Крумкае, гракае жудка,
        Жудкі сплятае ланцуг.
 
Сумныя думы абсядуць,
        Ног не павырваць з ральлі.
Млее рука, а сявалка
        Цісьне і цісьне к зямлі.
 
Восень як прыйдзе, і з поля
        Выйду зьбіраці сяўбу, –
Гэты ж груган вылятае,
        Гэту ж вядзе варажбу.
 
Зьвісьне пад хмарамі зданяй,
        Воч не спускае зь мяжы,
Косьці пасеяны ліча,
        Ліча людзей і крыжы.
 
Гляну, і сілы слабеюць,
        К думам сьцікаецца жах,
Сьцісьнецца сэрца ад болю,
        Ноч замігціць у вачах.
 
Гэтак вось кожны год вечна,
        Ў поле як толькі іду,
Зьнекуль груган вылятае
        I наклікае бяду!
 
1919
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.