Кожнай вясны, як выходжу Свой засяваці загон, Чорны груган вылятае Зьнекуль – зь няшчасных старон. Крыльле, як вехі, разьняўшы, Страшны затачвае круг: Крумкае, гракае жудка, Жудкі сплятае ланцуг. Сумныя думы абсядуць, Ног не павырваць з ральлі. Млее рука, а сявалка Цісьне і цісьне к зямлі. Восень як прыйдзе, і з поля Выйду зьбіраці сяўбу, – Гэты ж груган вылятае, Гэту ж вядзе варажбу. Зьвісьне пад хмарамі зданяй, Воч не спускае зь мяжы, Косьці пасеяны ліча, Ліча людзей і крыжы. Гляну, і сілы слабеюць, К думам сьцікаецца жах, Сьцісьнецца сэрца ад болю, Ноч замігціць у вачах. Гэтак вось кожны год вечна, Ў поле як толькі іду, Зьнекуль груган вылятае I наклікае бяду!
1919
|
|