З-за далёкай стараны Едзе, едзе князь, князь; Конь пад князем буланы, Капытамі бразь, бразь! Зброя золатам гарыць, Толькі ў сонцы зях, зях! У руцэ меч князь дзяржыць, Так і гэтак мах, мах! Скача конь на паваду... Ціха, косю, стой, стой!.. Чэрпе дзеўчына ваду, –- Як зірнула: ой, ой! – Пачакай, бо даганю, Дзяўчынанька, гэй, гэй! Дай вады майму каню, А мне песьню сьпей! сьпей! Князь і молад, і прыгож, Як у садзе мак, мак, I дзяўчына – як цьвет рож, Як лілея, так, так! Піць дала каню зь вядра, Сьпела песьню там, там, Князь горсьць кінуў серабра І паехаўсам, сам. Ўзяўшы ведзеркі свае, Дому дзеўка йдзе, йдзе I так жаласна пяе: Доля, доля, дзе, дзе?
1919
|
|