Родны край, людзьмі забыты, Колькі ты пакуты зьнёс! Колькі раз, чужынцам біты, Праліваў ты моры сьлёз! А ці раз твае палеткі Спусташаў пажар вайны, І рассейваліся дзеткі – Твае дочкі і сыны?! Твае дзетухны-нябогі Жабракамі ў сьвет ішлі, Лёс пакутны, лёс убогі На паказ людзям нясьлі, І ці раз крывёю сэрца Аблівалася ў грудзях, Як у цяжкай паняверцы Ты стагнаў, шукаў свой шлях?! Колькі раз, мой родны краю, Над табой вісеў туман!.. А цяпер, хоць сьвет палае, Йдзі шукаць свой талісман!
8.XII.1941 г.
|
|