Расьце бярозка серад поля, Ўдалі ад лесу, сіратой; Жыве пясьняр з сваёй нядоляй, З сваёй маркотнаю душой. Ваюе з бурамі бяроза, Мароз, слата сячэ яе; Пясьняр зь няпраўдай б’ецца ў сьлёзах, За ўсіх цярпіць, для ўсіх пяе. Зь бярозкі сьвежыя галіны Віхор зрывае, коціць ўдаль, А песьняровы думкі-гімны Ламочыць крыўда, гора, жаль. Жыла бярозка, годзе жыці: Сячэ на дровы дрывасек... Ідзе пясьняр пад дзёрн злажыці Сваю галованьку навек. Бярозка ў печы ўжо вуглямі... Дымы пад неба ўжо бягуць; Памёр пясьняр, забыт людзямі, А песьню ўсе яго пяюць.
[1919]
|
|