Кожны гэта пэўна скеміў,
Што ня ўсё ў нас так, як трэба,
А ня лжэ і біты ў цемя,
Што і сходзіць ня ўсё зь неба.
Ёсьць на ўсё прыпеў харошы:
«Трэба грошы – няма грошы!»
*
Шнур у Сьцёпкі штось вузіцца...
Дзеці... Крута з хлебам, з сольлю;
Б’ецца, рвецца, не ляніцца;
Эх! каб так, ды ніўкі болей!
А адсюль прыпеў харошы:
«Трэба грошы – няма грошы!»
*
Дзеці вырасьлі ў Сьцяпана;
Чуў, ёсьць школы, ёсьць навука.
Добра ўзяць прымер ад пана...
Ці ж то ўчыцца вельмі штука?
А тут зноў прыпеў харошы:
«Трэба грошы – няма грошы!»
*
Жэніць сына, хрысьце ўнука, –
Пойдзе з просьбай к пану, к «чыну»...
Посьле працы, посьле мукаў
Адпачыў бы сам часіну...
А зусюль прыпеў харошы:
«Трэба грошы – няма грошы!»
*
Жонка штось ня выйдзе з хаткі:
Зьлегла, крэкча і... ўмірае;
Цісьне стараста падаткі;
Фэльчар, поп, – бяда такая!
Аж тут на, прыпеў харошы:
«Трэба грошы – і ёсьць грошы!»
[1922]
|
|
