Прагучыць сірэна ў порце часам.
Кіпарысаў дрэмле ціхі сад.
Дрэмле Ялта, па крутых тэрасах
Льецца вішань белы вадаспад.
Тут вясна асыпала ўсё цьветам,
I цяжэй знайсьці ўчарашні сьлед.
Хоць над раньнім курганом паэта
Напісалі імя і санэт.
Што ж... мае спазьніліся так годы,
А твае так рана адцьвілі –
Сёньня разам выйшлі б мы да ўсходу
Прывітаць радзімы караблі,
Рокат мора, збуджанага ветрам,
Воблакаў ключ сіні і зару,
Што зь вяршынь асьнежаных Ай-Петры
Кожны дзень плыве на Беларусь.
Цішыню прадвечнага спакою
Кіпарысы вартай сьцерагуць.
Але, пэўна, калі гром прыбою
Змоўкне і растае ў пене гул, –
Чуеш ты, як звоняць сосны ціха,
Як, палі вітаючы свае,
Недзе ўнучка слуцкае ткачыхі
Пра вясну шчасьлівая пяе.
1940
|
|
