 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Ня скажуць у Полацку: – Сафійскі сабор.
Тут яго называюць ласкава:
– Сафійка...
Так партызаны
сваіх сувязных называлі.
Так гукаў я калісьці
дачку суседскую.
Храм сьвятое Сафіі –
Сафійка...
Цягне ў неба рукі,
як дзьве тапалінкі сухія,
просіць, каб ня ўдарыў пярун
па заготзярноўскіх засеках.
Хлеб надзённы –
ячмень і жыта –
яна засланяе ад лютых ліўняў.
На абкутых дзьвярах
вуха прабою адцягвае
замок пудоваю завушніцай.
Васпаватая ад асколкаў і куль,
на сьвет Сафійка глядзіць
вачыма цнатлівымі.
Здалёку, з адзінаццатага стагоддзя,
вечарам сон да яе прыходзіць
I аж да раніцы сьніцца.
Пахам нязвыклым
вецер дыхне з Нафтаграда –
прачнецца Сафійка:
стаіць незнаёмец,
ад нафты бліскучы,
як грак на праталінцы.
Дзе яна,
доўга Сафійка не разумее,
здалёку ў раніцу гэту вяртаецца.
I толькі такі ж ружаваты,
як дзевяць стагоддзяў назад,
туман над Дзьвіной разамлелай...
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
