Мэлёдыя гэтых слоў
З маленства ў душу запала.
У галавах маіх сьветлых сноў
Стаялі
Купальле,
Купалка,
Купала.
Маці мяне купала,
Сьпявала
пра ноч
на Івана Купалу:
– Ішла Купалка нявесела,
Краскамі вочкі завесіла.
Стала Купалка бедаваць,
А дзе ж мне ночку начаваць...
– Ідзі, Купалка, ў канец сяла,
Начуй, Купалка, ў Васіля,
У яго піва наварона,
Яго дачушка заручона...
Ноч па зямлі ступала,
Купалкі зьбірала.
Рэха ня спала:
– А сягоньня ж Купала,
Што ні зробіш – прапала:
Хочаш –
дзьверы ў суседа здымай,
Плот вынось на дарогу.
Мала сілы –
дарма!
Кліч каго на падмогу.
Заўтра не гавары...
Ноч паліла кастры,
Іскра
ў душу мне запала –
Купала...
|
|
