Драч крычыць у густым тумане,
Быццам хто яго, дурня, рэжа.
Я прыслухаўся –
празь мяне
Прарасла
Белавежа.
Аплялі мяне карані –
Працавітыя вязьні зямныя.
Ты галіну адну крані –
Пушча ўся
ува мне заные.
Мне зязюлі ня зьлічаць вякоў,
Дзяцел грукае –
мне у грудзі.
А вятры, карагодам, вакол
Ходзяць-ходзяць
і сон мой будзяць.
Быстрай ластаўкай,
як стралой,
Ў мяне вырай далёкі стрэліць –
Сонца
зь песьняй зялёнай, старой
Узьніму на зялёных арэлях.
У крыніцах крутых завару
Хмель вясновы зь зялёнай пенай.
Пад вірамі нямых завірух
Ува мне
навальніцы сьпеюць.
|
|
