 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Гэта расказ пра коніка,
пра зялёненькага
і тоненькага,
Братоў яго ў лузе спаткаеш
са звонкімі капыткамі.
Расказваў мой сябар
з флоту гандлёвага.
...Чырвонае мора карабель выгаблёўваў.
Ад сьпёкі нават чайкі каналі.
Ноч на борт узялі мы
ў Суэцкім канале.
У труме млосна, бы ў пашчы кратэра,
выходзім на палубу – зоры кратаем.
Месяц – ілюмінатар надраены.
Неба – трум велізарны,
лямпачкі – зоры.
Настрой так сабе.
Курс правільны.
Плывём па воднай прасторы.
Канал прысьмірэў, лёг зялёнай тоўшчаю.
На месяц глядзяць
арабы-швартоўшчыкі,
ня зводзяць воч
з карабля,
з нас,
маракоў савецкіх;
спачатку мы іх узялі,
потым ноч
у канале Суэцкім.
Пахне нагрэтая фарба, жалеза.
Ды голас танклявы цішу прарэзаў,
бестурботна-вясёлы,
прарэзаў далі, –
здалося, што нам,
сасьмяглым, падалі
з халоднай
крынічнай вадою конаўку.
Ну як не пазнаць
сьпевака нястомнага –
коніка?
Прыехаў, напэўна, ў араба на робе,
яўна арабскае вымаўленьне.
На палубе недзе зашыўся, маленькі,
ды што ён з намі ўсімі робіць!
Нясуць яму бульбу,
капусны ліст.
«Есьці бульбы ня будзе – сырая», –
нехта пярэчыць,
а журналіст,
што з намі едзе,
на ўсіх пазірае
ды нешта ў блакнот занатоўвае.
Мы слухаем коніка,
згрудзіўшыся натоўпам...
Мне ён, вядома,
напомніў Ушаччыну:
...змрок па іржышчы ідзе
з асьцярогай кашачаю
Як певень на курасаднік,
сонца за лесам села,
пахне падвялае сена,
пырскаюць,
скачуць конікі,
як са скакалкамі школьнікі.
Іржышча злое.
Покуль зялёнага зловіш –
калені і рукі
зялёнымі стануць.
Ляжаш спаць,
а ў запеччыку несьціхана
недалёкая конікава радня
цягне песьню сваю да дня...
Конік змоўк.
Нават мора расчулена-ціхае.
Толькі гадзіньнікі ў цішы цікаюць, –
здаецца –
траскочуць конікі...
Паслухайце –
тоненька-тоненька...
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
