Адну я знаю на ўсіх чыгунках
станцыю – «Кипяток»,
у дно вядра там зацокае гулка
струменю гарачага капыток.
Глынеш – і ў горла
вострыя кіпцікі
адразу запусьціць
сярдзіты кіпецень.
Ты яму нешта шэпчаш на вуха –
ласкава дзьмухаеш, –
слухае,
але адразу ня хоча мякчэць,
драпае яшчэ,
кіпцікі ўсё ж хавае
і, урэшце, так лагаднее,
што гатоў замурчэць.
Апошні глыток –
і шлях вясёлы...
Дакладную рыфму
абкатваюць колы:
капыток-кіпяток,
капыток-кіпяток,
кіпяток,
кіпяток,
кіпяток...
|
|
