Маіх летуценьняў прабабка
Прыбалтыка.
Вясны маёй
першая ластаўка,
Чакаю –
ты зноўку вернесься
I, як касынкаю аднаклясьніца,
Махнеш мне ветразем
сьветлым верасьнем.
Я шчырае слова табе выношваў,
Як першынца маці юная.
Слова пад сэрца тоўхала ножкаю,
Разам са мною трызьніла дзюнамі.
А за маімі заспанымі вокнамі
Горбілі гурбы гарбы свае вострыя.
Бура ў бары галасіла ды войкала,
Нібы на салёным эстонскім востраве.
Памлець там на бераг нагрэты палезе,
Прабой разагнуўшы,
прыбой ускалмачаны.
За сінім застольлем
Краіна паэзія
Шліфуе бурштын слова мовы матчынай.
I вершы гарластымі чайкамі вылецяць,
Іх крылы прапахлі глыбінямі, рыбаю.
На гулкіх, як раніца,
Вузкіх вуліцах
Не разьмінесься ні зь сябрам, ні з рыфмаю.
I ў снох і ў падумках
цябе я такою бачу
Зь ікрамі загарэлымі,
з позіркам
сінім –
рыбачка.
|
|
