Я ў Белавежы спаткаў равесьніка.
Стаю, дзівуюся, вушы разьвесіўшы.
А мой равесьнік з грэчаскім профілем
спаважна пахрумствае галінкі крохкія.
Упэўнены поступ,
спакой алімпійскі,
нібы дадатнымі рысамі проста
яго надзялілі
першым па сьпіску.
Снуюць навокал
аляняткі падласенькія,
а мой равесьнік ня моргне вокам,
узвышаецца
белавежскім клясікам.
Як прыжыцьцёвы помнік,
цень ад яго вялікі,
ён незямной асалодай напоўнен –
ён зьняты з усіх улікаў.
Трэба прызнаць,
і ня блага яно –
майму равесьніку
ў гэтым загоне.
I мне ня блага,
заўважан даўно
і – каб не сурочыць! –
ня быў у загоне.
I мне – дваццаць шэсьць,
і мяне зрэдку гладзяць пад шэрсьць,
ды мне яшчэ доўга пацець
на сходах,
нарадах,
сэкцыях...
А мой равесьнік
спакойна пасецца.
Губамі цёплымі абрывае ліст,
які яму больш па сэрцу.
|
|
