Калі разыходзяцца
лета з восеньню палюбоўна,
а бульбянішча на зіму
яшчэ не пераворана,
зграбаюць у кучы, паляць бульбоўнік.
Іскры лятуць і блякнуць
патухлымі зорамі.
Дым спачатку рвецца ўгару,
ды перадумвае неўзабаве, –
мабыць, лагчынай
прайсьці захацелася.
Барана, што ляжыць дагары зубамі,
як вожык той,
абчаплялася лісьцем
зжаўцелым.
Сланечнік галаву цяжкую
праз частакол прасунуў,
грэецца –
холад даймае патрошку.
Лятуць журавы над Ушачай
з курлыканьнем сумным,
ляціць наўздагон ім
ціхае:
«Пуцём-дарожкай!»
На возе едзе мох баравы,
запалы лістам, ігліцай,
дым сьледам ідзе,
і конь галавою матляе стомлена.
З раніцы хмурыцца, хмарыцца,
пад вечар – імгліцца.
Журавель над студняй прыгнуўся –
нізка пад восеньскай стольлю
Я гэты ціхі дым
на смак
і навобмацак
ведаю,
яго я ні з чым не паблытаю,
любой парою,
дзе б ні быў, адусюль
па ім, як ганчак па сьледу,
дарогу дадому знайду, да матчынага парога.
|
|
