РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Янка Купала
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Мужык
Што я мужык, усе тут знаюць,
I, як ёсьць гэты сьвет вялік,
Зь мяне сьмяюцца, пагарджаюць, –
      Бо я мужык, дурны мужык.
 
Чытаць, пісаць я не умею,
Ня ходзіць гладка мой язык,
Бо толькі вечна ару, сею, –
      Бо я мужык, дурны мужык.
 
Бо з працы хлеб свой здабываю,
Бо зношу лаянку і крык,
I сьвята рэдка калі знаю, –
      Бо я мужык, дурны мужык.
 
Галеюць дзеці век бяз хлеба,
Падзёрты жончын чаравік,
Ня маю грошы на патрэбу, –
      Бо я мужык, дурны мужык.
 
Заліты потам горкім вочы;
Ці я малы, ці я старык, –
Працую, як той вол рабочы, –
      Бо я мужык, дурны мужык.
 
Як хвор ды бедзен – сам бяруся
Лячыць сябе: я чараўнік!
Бо я бяз доктара лячуся, –
      Бо я мужык, дурны мужык.
 
Што голы я, павінен згінуць,
Як той у лесе чашчавік,
I, як сабака, сьвет пакінуць, –
      Бо я мужык, дурны мужык.
 
Але хоць колькі жыць тут буду,
Як будзе век тут мой вялік,
Ніколі, браткі, не забуду,
      Што чалавек я, хоць мужык.
 
I кожны, хто мяне спытае,
Пачуе толькі адзін крык:
Што хоць мной кожны пагарджае,
      Я буду жыць! – бо я мужык!
 
[1905]
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2021. Беларусь, Менск.