Што я мужык, усе тут знаюць, I, як ёсьць гэты сьвет вялік, Зь мяне сьмяюцца, пагарджаюць, – Бо я мужык, дурны мужык. Чытаць, пісаць я не умею, Ня ходзіць гладка мой язык, Бо толькі вечна ару, сею, – Бо я мужык, дурны мужык. Бо з працы хлеб свой здабываю, Бо зношу лаянку і крык, I сьвята рэдка калі знаю, – Бо я мужык, дурны мужык. Галеюць дзеці век бяз хлеба, Падзёрты жончын чаравік, Ня маю грошы на патрэбу, – Бо я мужык, дурны мужык. Заліты потам горкім вочы; Ці я малы, ці я старык, – Працую, як той вол рабочы, – Бо я мужык, дурны мужык. Як хвор ды бедзен – сам бяруся Лячыць сябе: я чараўнік! Бо я бяз доктара лячуся, – Бо я мужык, дурны мужык. Што голы я, павінен згінуць, Як той у лесе чашчавік, I, як сабака, сьвет пакінуць, – Бо я мужык, дурны мужык. Але хоць колькі жыць тут буду, Як будзе век тут мой вялік, Ніколі, браткі, не забуду, Што чалавек я, хоць мужык. I кожны, хто мяне спытае, Пачуе толькі адзін крык: Што хоць мной кожны пагарджае, Я буду жыць! – бо я мужык!
[1905]
|
|