Многа мінула год,
Як завём свой народ,
Як мы клічам яго
Панам стаць сваяго.
Песьням, казкам уняць,
Старадаўні тон ўзяць, –
Тую славу ўскрасіць,
Што ў капцах ціха сьпіць.
Путы, ёрмы пазбыць,
Вольна й шчасна зажыць.
Ды не ўчуў наш народ
Гэты кліч з году ў год.
А ў суседніх краёх
Падымаўся, хто мог:
І стары, і малы
Йшоў на зоў грамавы,
Новы шлях пракладаў,
Будучыню каваў,
Неумоўчна званіў,
Што не ўмёр, яшчэ – жыў!..
Чаму ж ты не ўстаеш,
К волі сьветлай не йдзеш?
Ці ты волю забыў?
Ці ўжо выбіўся з сіл?
Ці напасьці цябе
Не завуць к барацьбе,
Што цярпіш многа год,
Мой гаротны народ?!
1918
|
|
