Неруш ранішні –
роднае слова,
Мне шукаць цябе,
покуль гляджу,
Пад зялёным крылом верасовак,
Пад крысом
і сьпякоты й дажджу.
Слова,
што як нарог для ратая,
Як для ластаўкі –
стромы вільчак,
Ад якога на небе сьвітае,
Ад якога ясьнее ў вачах.
А пашчасьціць – натрапіцца неруш,–
Зазьвіняць недзе промні наўзбоч.
Неруш свой
панясу я аберуч,
Як сьлязіну з матуліных воч.
Ад абразы,
ад позірку злога,
Шлях заблытаўшы для насланьня,
Неруш ранішні –
матчына слова,
Мне, як бору,
цябе засланяць!
|
|
