Я кахаў... Ах, калісьці даўно я кахаў! Аж тады, калі моладасьць зьзяла ў вачах, Калі гора і смутку я, дужы, не знаў І адвага кіпела ў грудзях, – Шчэ тады, аж тады я кахаў!.. Але зьбег і загінуў, як мара, той час: Пагубляў я ўсе радасьці год маладых І сябе, і жыцьцё праклінаю не раз... А цяпер, як у небе пас зор залатых, На шляху маім сьвеціць той час.
1920
|
|