Упала з пагорка,
галавою на захад,
і асірацела
роднае котлішча –
Верасовачка.
Патухла
майго маленства
зялёнае полымя.
Калі я ў калысцы плакаў,
прынёс яе зь лесу бацька
і папрасіў,
каб шумела
мне
ля вакна.
Ня стала хаты,
бацька дамоў не вярнуўся,
а яна
так і не зацьвіла
ні разу.
Вартавала маё гняздо,
стамлёныя выраі
адпачывалі ў яе на плячы.
I толькі зусім нядаўна
паспытаў я першы гарчак
(ня быў і ўспамін салодкі).
...Я так хацеў сёньня
ўчуць яе шум.
Няма ігрушыны –
упала галавою на захад.
Жыта пажалі:
куды ні зірні –
іржышча,
сарамлівыя пчолкі,
нахрапісты сьвінакроп,
бясьсьмертнік (яго бабуля Маланьня
звала хораша «цьмян»),
пад галінамі некалькі каласкоў
(ледзь дакрануўся – пырснулі сьлёзы)
і засохлыя гарчакі.
Начлежнікі некалі
разводзілі вогнішча,
і ня вытрымала сэрцавіна.
Здымаю шапку
перад патухлым
полымем.
Адзін валун у латоцы
даляжыць да другога
ледавіка.
Калі ён і зазелянее,
дык толькі ад моху.
Бывай, ігрушына,
бывай,
зялёнае полымя...
|
|
