Рэчка з возера уцякае,
А на возеры стогне лёд.
Завіруха сьляды шукае,
Не знаходзіць каторы год.
З завірухі выходзяць коні
(Глуха стукаюць капыты).
Нахіляюцца над ракою,
Анямелай ад глухаты.
Разьдзімаюць цёплыя храпы,
Не даюць застаяцца ільду –
Быццам ім захацелася раптам
Пастудзіць густую ваду.
I таго ня ведаюць самі,
Што прыйшлі яны да ракі,
Каб напомніць
пра лёгкія сані,
Пра кажух,
пра званцы-шаргункі.
|
|
