Ўжо зноў не спаткаюцца тыя шляхі, Якімі ў жыцьцё Выходзілі мы зраньня, Мы ўсе пакляліся, маўляў жаніхі, Да сьмерці ядынае меці каханьне. А як разышліся – пакінулі нас Заходы і думкі высокія ўраз: На іншыя сьцежкі жыцьцё нас зьвяртае, Па-своему кожны свой век пражывае, У кожнага неба і сонца свае, Супольная ж праўды крыніца ня б’е.
[1912]
|
|