Скрылась кветамі ў полі магіла.
Зарасла бур’яном і травой,
I ўжо памяць людская забыла,
Хто пахованы тут пад зямлёй.
I ўжо, пэўна, ніхто не спазнае,
Што ня просты пясчаны курган.
А старая магіла сьцяпная
Там ляжыць, дзе красуе бур’ян.
Ці ж ня гэтак схаваў ад вас, людзі,
Маёй мовы блеск пекны і жар
Тую тугу, што цісьне мне грудзі,
Ад каторай марнее пясьняр?
1910
|
|
