Ізноў пабачыў я сялібы, Дзе леты першыя прайшлі: Там сьцены мохам парасьлі, Вясёлкай адлівалі шыбы. Усе ў пылу. I стала мне Так сумна, сумна ў цішыне. Я ў сад пайшоў... Ўсё глуха, дзіка, Усё травою зарасло. Няма таго, што раньш было. I толькі надпіс «Вэраніка», Па ліпе ўрэзаны ў кары, Казаў вачам аб тэй пары. Расьці, ўзмацовывайся, дрэва, Як манумэнт жывы, ўставай I к небу надпіс падымай. Хай нерухомы словы сьпева: Чым болі сходзіць дзён, начэй, Тым імя мілае вышэй.
[1913]
|
|