Як у госьці здарышся
Да крутой кумы,
Той, якую старасьцю
Клічам мы, –
Вочы паказеліўшы,
Плечы не сутуль,
Памяці вузельчыкі,
Дзён хатуль
Разьвяжы ня ўтаіста,
Выкладзь не ў хвальбе,
З чым жа ты вяртаешся
Да сябе!
Хто з няўтольнай смагаю
Малады заціх,
Раскажы з павагаю
I за тых.
Раз цябе уважылі,
Сам ня лезь на кут,
Над тваёй паклажаю
Тут прысуд.
Пнуцца вузкаплечыя
Да шырокіх лаў.
Часам мейсца нечае
Не заняў?
|
|
