Памяці настаўніка майго Фадзея Францавіча Багдановіча
Як, неспакойны, спакоем заручышся? Спрытнюгі моляцца На гаражы і на страўнікі. Па сьмяротнасьці – Не па неўміручасьці! – Пасьля касманаўтаў ідуць настаўнікі. Ім па гадзінах аплата сьціплая, На экзамэнах – Букецікі ў складчыну. ...Лучынка курылася, Газоўка хліпала. У людзі выходзіла Мова матчына... З торбачкамі, З партфэлямі, З ранцамі, Вачапоры, Баламуты, Накольнікі Сьпяшаліся да Фадзея Францавіча, Каб ранішнім словам назвацца – Школьнікі. Няўвагі баяліся, праглі пільнасьці. Вы цеплілі нашыя вочы надзеямі. Як мы, падшывальцы, са скуры лупіліся, Каб быць Любімчыкамі Фадзеевымі! Беларуская мова, Маўчаньня хвілінаю Ушануй аднаго са сваіх старэньнікаў: Як і ты, меў павагу, Няспыннаплынная, Да канкрэтных назоўнікаў – Не да займеньнікаў. Блакіт абмерваюць крылы бусловыя. Жыцьцю клапотна, Буркотна рачулачцы. Кажу Вам сыноўняй удзякі словы я Тады, Калі Вы іх ужо не расчуеце. Хай будуць пашаны шатамі ўшачаны Над Вашым спакоем Нябёсы вернасьці. Хай будзе пухам Зямля Ушаччыны, Дзе Вам паўтарацца Школьнымі верасьнямі...
|
|