Я некалі сьвет з прысьветкам
Імкнуўся аб'ехаць,
А мама – дома, так быць павінна,
А мама, здавалася, вечнаю будзе.
Прахопліваюся зараз з прысьветкам,
Каб мясьціны выхадзіць пехаць,
Дзе маміны ногі помняць сьцяжыны,
Дзе жаўранак сэрца
абрываецца ў перапудзе...
|
|
