Баюся старасьці глухой,
Калі яна,
Сівая,
Нібы сланечнік над ляхой,
Твае гады ківае.
I асыпаюцца гады,
Як град засохлы
Доле.
А вецер –
Вісус малады –
Кпіць зь невясёлай долі.
Жыць пакрысе,
Што нанясе, –
Нямудрае мастацтва.
Лёс незайздросны –
На лясе
У вырадках застацца.
Сьлядзіў,
Ці пакідаў сьляды,
Ці пяўся да карыта, –
Нібы на мытніцы,
Гады
Сваю спагоняць мыту.
Надзеяй
Як сябе ні цеш,
Што парыць дол зарана, –
Сьвятлей ідзе ў зямлю
Лямеш,
Як веташок, з'араны...
|
|
