«Тут я заначую –
Журбы не пачую...»
Мерклася застольле,
Як туга, густое.
А журба – начніцай,
Неба – абажурынай,
Журыцца крыніца,
Бор сыры зажураны.
Голас падупалы –
Скруха жаўрукова.
Ты абначавала,
Мама,
За ракою...
Ды не да спакою
I за той ракою.
Хвоя над табою –
Сынавай журбою...
|
|
