Мяне жагнала галадуха Ў імя айца, сьвятога духа У дні вайны, пасьля вайны. Зіма ад холаду дубела, Перасявала пыцель белы, I кпіла казка пра бліны. Жыцьцём духоўным жыў бадай, Адно што не прасіў: «Падай...» Я зрэдку дыхаў хлебным духам, А болей духам жыў сьвятым. I галава хадзіла кругам Ад голаду. Ды сэнс ня ў тым. З асноўных ісьцін Саматугам Адну спасьціг: «Не падаць духам!» I, чорны, Родны небу, Дораг Надзённы хлеб У кмене зорак.
|
|