А сьнегапад напаў на сад.
Віднее на дварэ.
Хто сівізну маю назад
Зь вясною забярэ?
Сьвятлею, як зімовы сад.
Вясновым быць ня мне.
Іду, ўзімелы, наўпапад
Па белай цаліне.
А сад не ўзварухне галін,
Я сум не ўзварушу.
Хоць ласкай апячы ўспамін,
Як некалі душу!
Сьняжок засьведчыць,
Малады,
Што сьветла ўсё было.
Ня май бяды –
Мае сьляды
Завеяй замяло...
|
|
