|
Па Даўгінаўскім гасьцінцы
|
Менск – Акопы
Пусьціўшы дома пагалоску,
Што я нядуж, лячыцца час, –
Пакінуў горад, еду ў вёску
Набраць здароўя на запас.
Трухкоча брычка па дарозе, –
Сам Разымблюм за фурмана, –
Мяне ж падкідвае на возе
Ад ям, калдобін і канаў.
Дарогі нашы, ой, дарогі!
Былі няважны для язды, –
Цяпер сам чорт паломіць ногі,
На хвост нагоніць верады.
Ах вы, шляхі!..
З гары на горку
Кульдык-кульдык, то ўвысь, то ўдол;
Зьбярэсься з думкай на гаворку,
А тут пад зад цябе вандол...
Конь пазірае ўбок з укоса
На плех мурожны пад кустом
Ды круцідь-верціць пад сам носам,
Як той кадзільніцай, хвастом.
Абапал высяцца прысады,
А дрэвы пэўне па сто год –
Было іх больш, дый далі рады:
Працерабіў іх свой народ.
Гляджу на звалены бярозы, –
Маркотна думкі пацяклі:
Змаглі вы буры і марозы,
Людской сякеры не змаглі.
А людзі? Ведама, як людзі,
Як кожны наскі чалавек:
Садзіць сягоньня тое будзе,
Што ўчора так нядбала сьсек.
Бяжыць пад коламі гасьцінец,
Бягуць прысадзіны назад.
Вакол бясконца сьвет-дзядзінец,
Палеткі, вёскі, лес, як сад.
Знаёмы гэты мне шлях родны, –
Даўгінаўскі вядомы шлях!
Які нёс годных і нягодных
На векавых сваіх плячах.
З Даўгінава ў Менск балаголы
Па ім, бывала, дзень у дзень...
Ад дзёгцю пах, скрыпня ад колаў,
Шум ад людзей...
І ўсё, як цень!
Як сон нязбытай абяцанкі...
Заціхнуў шлях, як птах зімой,
Цяпер даўгінаўскай фурманкі
Ты не спаткаеш, браце мой!
Ты не спаткаеш стуль суседа,
А мо’ й матулі з вас які...
Былі сваймі у шчасьці, ў бедах, –
Цяпер чужыя чужакі.
Ды ані вестачкі адтуля,
І нібы сам адтуль далей,
Адно пачуеш, як зязюля
Кукуе там, як і даўней.
А воўк завые – адгалоскі
Лятуць сюды, калі дзень ціх,
Як бы і воўк адгэтуль вёскі
Забыць ня можа там – у іх.
Для птушкі вольнай і для зьвера,
Як і для думкі – ўвесь ім сьвет!
Для іх ня ўпішаш на паперы
Ні меж гранічных, ні пікет.
Калісь мы ў Рыгу збожжа везьлі,
Цяпер зямлі завезьлі часьць...
Але ж куды мы, думка, ўлезьлі?
Глядзі, наклічама напасьць!
Ану, мой косю!
Што там?
Пустка...
Вярні з гасьцінца ўбок гужом!
Бо далей – «пропуск», і... «пшэпустка».
Стань, Разымблюм!
Акопы ўжо!
1926
|
|
