Калі бывае мне маркотна, – А я маркочуся часьцей, Як гэта думае ахвотна Мой дабрадзей ці ліхадзей, – Тады іду я ў лес нядбала, Каб не мазоліць воч людзям, На мох валюся дзе папала, I ўжо я з пушчай сам-насам. Ніхто ня бачыць і ня чуе, Аб чым тут гутарку вяду, Дзе думка днюе і начуе, Сваю хавае дзе нуду. А зь лесам сябры мы старыя, – Ня раз праводзілі папас; За сорак год нам дружбу крые, Калі сышліся першы раз. За гэты час, навек схаваны, Шмат мелі ўсякіх лет і зім, – Былі агні, былі туманы, Было ўсяго са мной і зь ім. Цяпер, калі сюды прыйду я, Знаёма, ясна, як сьляза: Ўсё тыя шышкі лес гадуе, Ўся тая ўецца дзермяза. Таксама мох ляжыць, як воўна, – Бы ў пуху песьціцца нага; Ад птушак ройна, шуму поўна, Глядзі ды слухай як мага. Сягоньня бачу тут бярозку: Была жывой – цяпер ляжыць, – Як маёй смутнай долі цёзку, Пасьпеў віхор яе скрышыць. Бяз часу ёй прыйшлось замерці... Ляжы, гаротная, ляжы, Пакуль не разьбяруць па чвэрці Цябе на дровы ці крыжы! ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ На памяць мне прыйшла дзяўчына, – Скажу – тутэйшая яна, – I здарылася зь ёй прычына, Прычына жудкая адна: Кашульку ёй зьнялі ў няшчасьці – Суседзі, а ня іншы хто – I падзялілі ўсю на часьці, Як бы дзяліць ня мелі што. Прыціхне лес ды зноў аб нечым Шуміць, гамоніць, колькі дуж, Супроць вятроў каробіць плечы, Ўвесь выгібаецца, як вуж. Вароны ў высі крык заўзяты Узьнялі, бы клянуць сябе, А дзяцел дзюбаю зубатай Дзяўбе сасонку ды дзяўбе. Зязюлька ў тахт «ку-ку» кукуе, Як ёй хто голас натачыў; Лічу, ці доўга павякую... Замоўкла... мала налічыў.
1926
|
|