Ach, i ź jakoj ža dakukaj
Bušuje sa śvistam kryłaty!
Vyje žałobna, jak suka
Pa ŭtoplenych dzieciach-ščaniatach.
Z hikam praz netry, łamočča
Imčycca i łiža vužakaj,
Łižacca ŭ vušy, u vočy,
Jak taja śłiźłivaja pjaŭka.
Skul jaho ź niemačaj hetaj
Nialohkaja honić, pryhnała,
Jak by jamu ludziej, śvietu
Biaź śvietu majho jašče mała?
Ja ž nie prasiŭ i nia kłikaŭ, –
Nia treba takoha mnie hościa, –
Biez tvajoj muzyki dzikaj
Patraplu złažyć svaje kości.
1926
|
|
