Ах, як сталася ўсё гэта?! Як бы нейкая камета Натварыла цудаў-чараў I схавалася за хмару. Зьнядужэла маладая, Нібы сьмерць яе зьядае, Ці то хоча, ці ня хоча, Зазірае ў самы вочы. Яе дружкі і нядружкі, Як дасужлівыя служкі, Баюць: верце ці ня верце – Маладая ўжо пры сьмерці; Што ў яе, мабыць, сухоты Або іншыя слаботы Не дадуць дажыці веку, Колькі трэба чалавеку. Людзі далі ў гэтым веру – Надта ж верныя ня ў меру, – Паглядзелі бліжай, далей I галоўмі паківалі. – Што ж рабіць, калі нядужа? Пахаваем яе, дружа... – Так кум куму зважна кажа; А ноч цёмная, як сажа! I ніхто нідзе ня згледзеў, Як тут рупныя суседзі У ахвоту аж да поту Узяліся за работу. Той зь сякераю, як дужы, На дамоўку дошкі стружа I габлюе гэблем гладка... Ці ня рана, мой ты сватка? А другі з стальной рыдлёўкай Зямлю рэжа на дамоўку, – Дол капае, дол глыбокі, Каб пясочак быў нялёгкі, – Каб, як ляжа, легла лепей Маладая ў гэтым склепе, Сьвету больш не турбавала, Ціха-ціха ў доле спала. А суседкі без аглядкі, Маладую ўклаўшы спаткі, Пазабыўшы сьмехаў, гуляў, Шыюць ёй на сьмерць кашулю. Шыюць, шыюць дый заплачуць, Аж адна адной ня бачаць, Сьлёзы вытруць, потым сьціха Шэпчуць: «Ах, якое ліха!» А ў сьвятліцы на палацях Маладая ў белай шаце Уздыхае, ломіць рукі Ад вялікай, цяжкай мукі, Што яе адну дзіцятку, Як сіротку, без даглядку На няласку, на нядбальле Ўсе пакінулі бяз жалю. – Хай кідаюць, – шэпчуць губы, – Хай жадаюць маёй згубы, Але дзе ж той ненаглядны? Ці і ён, як усе, здрадны? Няўжо ён яе ніколі Ўжо ня хоча бачыць болей? А бажыўся з усёй сілы, Што йшчэ вернецца да мілай, Прынясе здароўе, шчасьце I ня дасьць ён ёй прапасьці, Потым разам удваёчку Скінуць з думак, з сэрца ночку. – Ах, вяртайся, мой саколе! Паратуй мяне ў нядолі, Ўсьцеражы сваю каліну, Каб ня легла ў дамавіну! Так адзін сышоў дзень зь сьвету I другі мінуў за гэтым, Маладая ўсё йшчэ жыва, Аж суседзям неяк дзіва! Ўжо грабар – сусед замежны – Дол ёй выкапаў належны, I дамоўка ўжо гатова, I кашуля... адным словам! А на трэйці дзень навіна: Той прыехаў да дзяўчыны, Каго так чакала дбала... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ Маладая ачуняла.
1926
|
|