Ab dziaŭčynie jašče nie piajaŭ,
Bo dahetul nia znaŭ ŭsich prynad,
Siońnia jdzie ŭ dumku šmat novych źjaŭ,
Dyk i ŭ pieśni pa-novamu ład.
Maładuju dziavoču krasu
Nie zmaluješ, nia śpišaš piarom...
Bo chto ž letniu zmaluje rasu,
Śpiša chto ptušyn ščebiet i hrom?
I ja tolki jaje charastvu,
Jak umieju, addam pieśniaj dań...
Prytupiŭ serca ja ab žarstvu
Hod ciažkich, što minułi, jak zdań.
Voś jana – cud-dziaŭčyna maja,
Niby kazki čaroŭnaj žar-ćviet!
Ja šapču joj: – Zirni, paspryjaj!
Dyk kudy?! Inšy śnicca joj śviet.
Vočki spuścić na hrudki, na doł, –
Tak idzie i nabok nie zirnie,
A pryvabny prypoł i padoł,
Až śmiajucca ź mianie, da mianie!
Jaje sonca ad noh da kaleń,
Ad kaleń da hrudziej i da hub
Atulaje ŭ piaščotny pramień,
By spraŭlaje zaručyny-šlub.
Ja hladžu, sam nia svoj, jak u śnie,
Cień na sercy, u dumkach imhła...
Ci była tut dziaŭčyna, ci nie?.. –
Jana ŭpobački z soncam pajšła!
1926
|
|
