|
Сьвятло
|
|
Вушацкае паданьне
|
Яны сядзелі каля агню,
Кармілі галодны агонь ламаччам.
I сын раптоўна схапіў галаўню
I торкнуў, гарачую,
Ў вочы матчыны.
Усе былі ў першабытным стане:
Агонь,
I людзі,
I ноч у сутане.
Агонь ні на што не зважаў,
Балюючы,
Ды стала сьветла асьлеплай начы
Ад крыку матчынага балючага:
– Сыночак, рукі не апячы!..
|
|
