Ідуць няспынна ў цішыні на ўлоньні,
Сваю дакладна службу несучы.
На ходзіках даступны
Час няўлоўны:
Навобмацак пазнаеш уначы.
Вагу з гадамі траціць нават гіра,
Нагрузкаю грамадскаю – замок.
На знос працуе ўся сістэма шчыра,
Пытлюе час заведзены млынок.
Каля млына ня бойся запыліцца,
Мука гадоў – сваячка сівізьне.
Лучынка,
Каганец
I запальнічка
Сузорны цыферблат сьвянцілі ў сьне.
А на дванаццаць зводзяць стрэлкі,
Быццам
Бяруць за крылы пеўня, каб скарэй
Зьвязаць і на базар –
Абы пазбыцца
Гарластага заступніка курэй.
Бяз стрэлак,
Як бяскрылыя стракозы,
Ня хочуць здацца ходзікі бядзе.
Ланцуг казычуць колцы
I стракочуць,
Напамінаючы, што час ідзе!
Сьпяшаюць колцы сьцежкай ланцужковай,
Сьляды
Зноў паўтараючы свае.
Гады
Імчацца вучнямі са школы.
Зязюля вылятае, гнёзд ня ўе.
На ходзікі зірнеш, і не ўцярпіцца
Перацягнуць гадоў сваіх ланцуг.
Сьляды прапалі,
Зьніклі промні-сьпіцы,
Ня ўгледзіш ветрагонаў, валацуг.
Маленства нізкастрэхага куранты,
Няўседлівага часу хадакі,
Пакуль мы мітусімся, кватаранты,
Яны ідуць няўмольна,
Як вякі.
|
|
