Уладзімеру Някляеву
Быў год, Яшчэ з вайны галодны, Стараўся кухар, Мой сусед: Ён скручваў пеўнікам галовы, Клаў на калоду, Клаў і сек. Чакаў райрэстаран маўкліва. А пеўні без галоў Вакол Яшчэ падскоквалі ў каліўі, I кроў сьвістала з гарлякоў. Наліпла на сякеру пер’е, Кроў павыпальвала траву. I ля суперніка супернік Скакаў, Згубіўшы галаву. Туман зрабіўся саланейшы, Ад перапуду сам ня свой Дабег да ўзьмежка Мой сланечнік Са скручанаю галавой...
|
|